Στην Ανατολική Μεσόγειο δημιουργούνται με ταχύτητα δυο στρατηγικά αντιτιθέμενα, υπο-ιμπεριαλιστικά και εξίσου επιθετικά στρατόπεδα: Ισραήλ – Ελλάδα – Κύπρος (πιθανόν και Βουλγαρία), με την καθαρή στήριξη των ΗΠΑ και χωρών της ΕΕ από τη μια, και από την άλλη, Τουρκία – Λίβανος – Αίγυπτος (με επέκταση σε ΠΓΔΜ και Αλβανία), με σίγουρο σύμμαχο το Ιράν, πιθανόν τη Ρωσία και την Κίνα.
Αναπτύσσεται μια επικίνδυνη δυναμική στρατιωτικών αντιπαραθέσεων και πολεμικών επεισοδίων, που απειλεί να εμπλέξει τους λαούς της περιοχής, ακόμη και σε πολέμους ολοκληρωτικής φύσης. Οι κίνδυνοι για την ειρήνη είναι μεγάλοι.
Ήδη, η κυπριακή Εθνοφρουρά έχει τεθεί σε επιφυλακή, ενώ η ελληνική 5ηΜοίρα Καταδρομών της Δράμας πέταξε οπλισμένη για την Κύπρο, την περασμένη Κυριακή. Η Τουρκία έβγαλε μοίρα πολεμικών πλοίων στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ το Ισραήλ εποπτεύει την περιοχή με μη επανδρωμένα κατασκοπευτικά αεροπλάνα.
Το ελληνικό και ελληνοκυπριακό κεφάλαιο συμπληρώνουν την αντιδραστική επιθετική πολιτική τους κατά των εργαζομένων και του «εχθρού–λαού», με μια αντιδραστική στροφή στην εξωτερική πολιτική τους: Για πρώτη φορά στην ιστορία αυτών των χωρών, απεμπολείται η ασταθής και περιπετειώδης, αλλά φιλική στάση προς τους αραβικούς λαούς και οικοδομείται μια σταθερή στρατηγική συμμαχία με το κράτος-στρατοκράτη, το Ισραήλ. Πολεμικά επεισόδια και ο συνακόλουθος «πατριωτικός πυρετός» θα ήταν για τον Παπανδρέου, τον Χριστόφια και τον Νετανιάχου ένας πολύ καλός, αλλά πολλαπλά επικίνδυνος αντιπερισπασμός στις λαϊκές αντιστάσεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ.
Την ίδια στιγμή, το τουρκικό κεφάλαιο ακονίζει τα δικά του όπλα με αιχμή μια νεοϊμπεριαλιστική ιδεολογία με το νεο-οθωμανικό φέσι του Νταβούτογλου, με δήθεν φιλοπαλαιστινιακές κορώνες και κολακευτικά λόγια για τις αραβικές εξεγέρσεις, όπου αναστυλώνει τους λάιτ νεοϊσλαμιστές ενάντια στην Αριστερά και το λαϊκό κίνημα. Κορώνες και λόγια που φαίνεται πως έχουν δημιουργήσει ένα κοινό και στην Ελλάδα, που τάσσεται ανοικτά με την Τουρκία του Ερντογάν.
Η τελευταία, πάντως, δεν έκανε πίσω στον πρώην αμερικανό νονό της, δείχνοντας σημάδι απεξάρτησης. Παρόλο που ο Ερντογάν στα μέσα της εβδομάδας δέχθηκε συστάσεις για να κατευνάσει τους ανεβασμένους τόνους κατά του Ισραήλ από τον Ομπάμα στην Ουάσιγκτον, χαράζει ΑΟΖ με το ψευδοκράτος και βγάζει το Σισμίκ ΙΙ για εντοπισμό φυσικού αερίου στη θαλάσσια περιοχή της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Κυπριακής Δημοκρατίας. Την επομένη όμως, ο αμερικανός Πρόεδρος, χαρακτήρισε «αδιάρρηκτη» τη συμμαχία με το Ισραήλ, μπροστά στον Νετανιάχου.
Στη βάση αυτή, δεν αποκλείεται και κάποιος «ειρηνικός» συμβιβασμός υπό αμερικανονατοϊκή και ευρω-ιμπεριαλιστική εποπτεία, σε βάρος ίσως, των κυριαρχικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού στο Αιγαίο, με κάποια ανταλλάγματα αλλού. Ωστόσο, στην εποχή των κρίσεων, οι συμφωνίες ειρήνης αποτελούν επεισόδια του πολέμου.
Τα ενεργειακά κοιτάσματα είναι το «τυχαίο» και το «ειδικό» στην περιοχή μέσω των οποίων εκδηλώνονται το «αναγκαίο» και το «γενικό» του πολέμου στη σημερινή εποχή της ιστορικής κρίσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Αντιδραστικός και ιμπεριαλιστικός ο σκοπός και των δυο αξόνων που δημιουργούνται. Τα συμφέροντα των εργαζόμενων και των λαών είναι ενάντια και στους δυο.
Ελλάδα, Τουρκία, Ισραήλ και ΗΠΑ, από τη μια και Τουρκία, Αίγυπτος, Ιράν και, ίσως Ρωσία, Κίνα από την άλλη.
Οι έρευνες της Κύπρου έχουν ξεκινήσει και το γεωτρύπανο της Noble Energy κατεβαίνει σε βάθος 6 χλμ κάτω από το βυθό του «οικοπέδου 12». Αυτό σηματοδοτεί την ουσιαστική έναρξη των ερευνών για εντοπισμό φυσικού αερίου από την εταιρεία αμερικανοεβραϊκών συμφερόντων Noble Energy, για λογαριασμό του Ισραήλ και της Κύπρου στο πλαίσιο της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) τους, όπως οι ίδιες την έχουν ορίσει στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας τους.
Η αναμενόμενη απάντηση της Τουρκίας είναι η παράλληλη διενέργεια δικών της ερευνών στην περιοχή δυτικά της Κύπρου. Έτσι, προχωρεί σε κίνηση αντιπερισπασμού προς τις κινήσεις Κύπρου – Ισραήλ. Είναι προφανές ότι η Άγκυρα βρίσκεται σε αναζήτηση του χώρου για να αρχίσουν έρευνες το συντομότερο, ώστε να επιβάλλουν τα δικά της τετελεσμένα και να αμφισβητήσουν τις κινήσεις του άξονα Ισραήλ – Κύπρος – Ελλάδα.
Είναι πρόδηλο πως αυτή η κίνηση τακτικής αποτελεί απάντηση στις κυπριακές έρευνες. Πέραν του νορβηγικού πλοίου που εκμισθώθηκε από την Τουρκία και το οποίο κινείται ήδη στην περιοχή, η Άγκυρα έχει εξαγγείλει διά του πρακτορείου Ανατολή και την έξοδο του Σισμίκ ΙΙ για εντοπισμό φυσικού αερίου στη θαλάσσια περιοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Παράλληλα, η Τουρκία επιχειρεί την χάραξη ΑΟΖ με το ψευδοκράτος. Ο ψευδοπρωθυπουργός, Ντερβίς Έρογλου και ο Ερντογάν συναντήθηκαν μεσοβδόμαδα στη Νέα Υόρκη και υπέγραψαν προσύμφωνο οριοθέτησης της λεγόμενης υφαλοκρηπίδας μεταξύ Τουρκίας και ψευδοκράτους. Σύμφωνα με την εφημερίδα Κίπρις η ενέργεια της Άγκυρας αποτελεί αντίποινα στη μονομερή, όπως αναφέρεται, έναρξη των ερευνών από την ελληνοκυπριακή πλευρά για εντοπισμό υδρογονανθράκων.Η σχεδιαζόμενη συμφωνία ανάμεσα στην Τουρκία και το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος, για τον καθορισμό θαλάσσιων ορίων, θα έχει αποτέλεσμα την παρουσία της τουρκικής πετρελαϊκής εταιρείας ΤΡΑΟ στα ύδατα ανοικτά της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου. Ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, μιλώντας στο τουρκικό τηλεοπτικό δίκτυο CΝΝ Τurk, έσπευσε να σημειώσει ότι «υπάρχουν δύο σενάρια. Η Κύπρος ή θα γίνει ενιαίο κράτος που σημαίνει ότι οι ελληνοκύπριοι θα περιμένουν να υπάρξει λύση και να αξιοποιήσουν από κοινού ό,τι τους ανήκει ή οι ελληνοκύπριοι θα θεωρήσουν ότι η περιοχή αυτή τους ανήκει και θα την εκμεταλλευτούν όπως αυτοί επιθυμούν. Τότε όμως ανήκει στο ψευδοκράτος μία άλλη περιοχή και αυτό θα οδηγήσει στη λογική των δύο κρατών, με αποτέλεσμα να πραγματοποιήσει ΑΟΖ με την Τουρκία».
Από άποψη διεθνούς Δικαίου μία τέτοια συμφωνία είναι νομικά άκυρη καθότι το κατεχόμενο από τον Αττίλα βόρειο τμήμα της Κύπρου, θεωρείται, ακόμη και από το ψήφισμα 541 του ΣΑ του ΟΗΕ, κατοχή και καλεί τα κράτη να μην το αναγνωρίσουν. Στο μεταξύ, μεσοβδόμαδα σημειώθηκε η πρώτη ανοικτή πρόκληση στρατιωτικής φύσης από την Τουρκία. Δύο μαχητικά της έκαναν το γύρο της Κύπρου, πετώντας επιδεικτικά σε χαμηλό ύψος. Σημειωτέον, ότι πέρασαν σε απόσταση 60 χιλιομέτρων από την πλατφόρμα της Νoble Εnergy που έχει στηθεί στο «οικόπεδο 12».
Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν επιζητεί, μέσω της επιθετικής διπλωματίας που ασκεί από τη Λωρίδα της Γάζας μέχρι τη Σομαλία και το Πακιστάν, να αποκτήσει ρόλο διεθνούς δύναμης. Την στιγμή που ο αραβικός κόσμος εξεγείρεται ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών δηλώνει ότι «ήρθε η ώρα του Ισραήλ να πληρώσει». Στόχος της Άγκυρας είναι να ηγηθεί την εξέγερση των αραβικών λαών με κατεύθυνση κατά του Ισραήλ και να πάρει την ηγεμονία στην ευρύτερη περιφέρεια. Το μέλλον θα δείξει τα όρια των φιλόδοξων σχεδίων της. Προς το παρόν όμως αυτό το σχέδιο υλοποιείται καθώς η Τουρκία προσεταιρίζεται τις χώρες της Αραβικής Άνοιξης σχηματίζοντας ένα τόξο που σημαδεύει το Ισραήλ έχοντας ήδη σύρει την Αθήνα και τη Λευκωσία στο άρμα του, με την υψηλή κάλυψη των ΗΠΑ.
Χαρακτηριστικό δείγμα των αντιπαραθέσεων στην περιοχή αποτελεί το γεγονός ότι στο χορό των αντιδράσεων για τις έρευνες της Κυπριακής Δημοκρατίας για εξόρυξη φυσικού αερίου ακολουθεί και ο Λίβανος. Η Βηρυττός διαμαρτύρεται δικαίως, διότι το Ισραήλ σε συνεργασία με την Κύπρο, κατέθεσε στον ΟΗΕ συντεταγμένες που αφαιρούν από το Λίβανο έκταση 860 τετραγωνικών χιλιομέτρων! Έτσι, ο Λίβανος αρνείται να επικυρώσει διά του κοινοβουλίου του τη συμφωνία που υπέγραψε με την Κυπριακή Δημοκρατία με την οποία καθορίζεται η ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών και αντιδρά τώρα και στις έρευνες στο «οικόπεδο 12». Ακολουθεί αναγκαστικά το δρόμο που χαράζει η Άγκυρα και προβαίνει σε διαμαρτυρίες προς τη Λευκωσία. Ο υπουργός Ενέργειας του Λιβάνου, Γκέμπραν Μπαζίλ, ο οποίος πολιτικά συνδέεται με την Χεζμπολάχ, δήλωσε πως «η συμφωνία της Κύπρου με το Ισραήλ για τις έρευνες απειλεί τις σχέσεις της με τον Λίβανο». Καλεί δε την κυπριακή κυβέρνηση να «διορθώσει το λάθος που έκανε στην συμφωνία με το Ισραήλ». Τούτο, ανακοινώθηκε και ενώπιον του κύπριου πρέσβη, Όμηρου Μαυρομμάτη στη Βηρυτό, στον οποίο υποδείχθηκαν τα εξής: «Ο Λίβανος δεν θα είναι επιεικής με οποιαδήποτε χώρα παραβιάζει την κυριαρχία του».
Την προηγούμενη εβδομάδα ο Έρντογάν από το Κάιρο σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον πρωθυπουργό της Αιγύπτου, Ισάμ Σερέφ, δήλωσε ότι «το Ισραήλ δεν έχει να πει τίποτα στον κόσμο για την ειρήνη και ότι η Τουρκία είναι αυτή που καθορίζει τη στρατηγική»! Στη συνέχεια υπογράφτηκαν στρατιωτικές και οικονομικές συμφωνίες συνεργασίας μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου. Με τούτη την στρατηγικής σημασίας διμερή συμφωνία, η Τουρκία αναδιπλώνεται στο τομέα της διεκδίκησης της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο. Επίσης, η σύνδεση των δύο κρατών αναβαθμίζει την Τουρκία γιατί πλέον μπορεί να διοχετεύεται στην Τουρκία μέσω Αιγύπτου αραβικό φυσικό αέριο και μετά να καταλήγει σε επιλεγμένα ευρωπαϊκά κράτη. Η τουρκική εξωτερική πολιτική εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι είχε υπονομευτεί από το καθεστώς του Μουμπάρακ οποιαδήποτε προοπτική συμφωνίας με την Ελλάδα για την οριοθέτηση ΑΟΖ. Τώρα είναι και σε θέση να ανατρέψει και την συμφωνία για την ΑΟΖ μεταξύ Αιγύπτου και Κυπριακής Δημοκρατίας. Μέρος της συμφωνίας των δύο χωρών είναι να υποστηρίξουν την υποψηφιότητα της Παλαιστίνης στα Ηνωμένα Έθνη.
Η ευελιξία της κυβέρνησης Ερντογάν απεικονίστηκε και στον τρόπο που διαχειρίστηκε τις συμμαχίες που είχε μέχρι πρόσφατα με το καθεστώς του Καντάφι στη Λιβύη και του Άσαντ στην Συρία. Στην πρώτη περίπτωση ο Ερντογάν τιμήθηκε και με παράσημο του ιδρύματος Καντάφι. Όταν όμως φάνηκε ότι το καθεστώς του Καντάφι θα καταρρεύσει, η τουρκική εξωτερική πολιτική συμμάχησε με το νέο καθεστώς στη Λιβύη. Ενώ στην αρχή η Τουρκία τάχθηκε κατά της δυτικής επέμβασης στη Λιβύη, μία μέρα μετά την πραγματοποίηση της, απέστειλε τρεις τουρκικές φρεγάτες αναλαμβάνοντας τον ναυτικό αποκλεισμό της. Όλως τυχαίως παρέταξε τις φρεγάτες στα ανοικτά του λιβυκού πελάγους, νοτίως της Κρήτης. Το γεγονός ότι προτιμήθηκε η συγκεκριμένη περιοχή έχει ιδιαίτερη σημασία (παρόλο που πέρασε εντελώς απαρατήρητο) γιατί εκτιμάται ότι είναι πλούσια σε κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Πριν λίγες μέρες ο Παπανδρέου γνωστοποίησε ότι η Ελλάδα θα ξεκινήσει στο άμεσο μέλλον γεώτρηση, νοτίως της Κρήτης. Παράλληλα, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου ήταν αυτός που ανακοίνωσε από την Βεγγάζη για λογαριασμό του ΝΑΤΟ, ότι οι επιχειρήσεις θα συνεχιστούν μέχρι το τέλος της παλαιάς κατάστασης. Την ίδια ώρα πραγματοποίησε νέες οικονομικές συμφωνίες στη Λιβύη, αρχής γενομένης από την επανεργοποίηση της τουρκο-λιβυκής τράπεζας επενδύσεων.
Στην περίπτωση της Συρίας, τώρα η Άγκυρα συμμαχεί με όλο το αντικαθεστωτικό ρεύμα της Συρίας και πολύ πιθανόν να υπάρξει μία στρατιωτική επέμβαση με σκοπό, όχι πλέον τη δημιουργία ζώνης ανάσχεσης των προσφύγων, αλλά τη δημιουργία ενός ένοπλου εμφυλίου πολέμου όπως αυτό της Λιβύης.
Τέλος, στην συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας στον ΟΗΕ, οι ΗΠΑ ξεκαθάρισαν στον Μαχμούντ Αμπάς, ότι είναι εναντίον της οποιασδήποτε αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους. Οι Παλαιστίνιοι, μην έχοντας να χάσουν κάτι θα καταθέσουν όλες τους τις ελπίδες για αναγνώριση κράτους από το ΟΗΕ και οι Ισραηλινοί με σύμμαχο τις ΗΠΑ θα προσπαθήσουν να τους αποτρέψουν. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η Ουάσιγκτον θα καταφέρει τελικά να βρει και άλλους συμμάχους, ώστε να μην φανεί απομονωμένη, καθώς αρκετές χώρες τάσσονται με το μέρος των Παλαιστινίων. Δηλαδή, η ελληνοκυπριακή πλευρά θα πάρει το μέρος των νέων της «συμμάχων», διακινδυνεύοντας την επικείμενη αναγνώριση των κατεχομένων από την εισβολή του Αττίλα εδαφών της Κύπρου από μία σειρά αραβικών κρατών της περιοχής;
Αντιδραστικοποίηση εξωτερικής πολιτικής σε Κύπρο – Ελλάδα
ΔΙΠΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΤΟΧΗΣ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ
Ενδεικτική της αντιδραστικής στροφής στην εξωτερική πολιτική της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης, αποτελεί η υμνολογία του Βήματος (22/9/11) με την υπογραφή του Γεώργιου Π. Μαλούχου με τίτλο «ο κόκκινος πρόεδρος που νικά τον Ερντογάν», αναφερόμενος στον Δ. Χριστόφια: «Και, ξαφνικά, εκεί που δεν το περίμενε κανείς, έρχονται τα πάνω κάτω. Μέσα σε λίγους μήνες, ένας κουμμουνιστής (!) πρόεδρος, ο πρώτος στην ιστορία της χώρας, κάνει σιωπηρά και μεθοδικά, την απόλυτη ανατροπή: η Κύπρος, μέσα από τα ενεργειακά ζητήματα, συνδέεται οικονομικά και στρατηγικά με το Ισραήλ και με τις ΗΠΑ. Μέχρι η Τουρκία να αντιληφθεί τι συμβαίνει, μια ματωμένη, απόλυτα αρνητική για την Κύπρο ισορροπία δεκαετιών, έχει πλήρως αντιστραφεί».
Η Κύπρος, με τις επιλογές της αστικής της τάξης, την οποία υπηρετεί τυφλά η «αριστερή» κυβέρνηση Χριστόφια, θα αδυνατεί να πείσει του λαούς για τον αγώνα της ενάντια στην τουρκική κατοχή. Όταν τεθεί το αίτημα αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους θα πάρει το μέρος του «συμμάχου» Ισραήλ στον ΟΗΕ; Αλλά και η Ελλάδα χάνει τη θέση του «αμυνόμενου», με την έννοια ότι η Τουρκία εμφανιζόταν ως η «επιθετική», φιλοπόλεμη και μεγάλη δύναμη. Ενδεικτικό αυτού είναι η μονομερής παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του Λιβάνου (μήκους 17 χλμ.) από την ΑΟΖ Κύπρου-Ισραήλ. Οι κυβερνώντες σε Ελλάδα και Κύπρος, δηλαδή, συμμετέχουν στη ληστεία του λιβανικού λαού με τη συνεργασία τους με το Ισραήλ.
Σε κάθε περίπτωση το σύγχρονο εργατικό κίνημα πρέπει να εναντιωθεί και με την κυβέρνηση Ερντογάν που διαδραματίζει τον ρόλο «προστάτη» των αραβικών λαών, προκειμένου να ικανοποιήσει τα τουρκικά επεκτατικά σχέδια. Η Τουρκία συνδεόταν με στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ και τώρα μετατρέπεται σε κηδεμόνα των εξεγερμένων αραβικών λαών. Από τη μία δεν αναγνωρίζει συμφωνίες της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ για υφαλοκρηπίδες και ΑΟΖ και από την άλλη επιχειρεί να συνάψει ανάλογη συμφωνία με ένα κράτος που δεν υπάρχει (το ψευδοκράτος), κόβοντας… «ψευδοοικόπεδα»! Πρέπει να καταρριφθεί κάθε αυταπάτη ότι η Τουρκία, λόγω της αντιαμερικανικής ρητορείας και της καιροσκοπικής αντι-ισραηλινής και φιλο-παλαιστινιακής στάσης της, μετατρέπεται σε προοδευτική δύναμη. Το αντίθετο μάλιστα: αναγνωρίζει στα λόγια το δικαίωμα πατρίδας στους παλαιστίνιους, αλλά κατέχει κυπριακή γη. Παράλληλα, δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα εθνικής αυτοδιάθεσης στους Κούρδους (πράγμα που αντίστοιχα θα εκμεταλλευθεί το Ισραήλ, αλλά και η Ελλάδα).
ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΛΕΜΩΝ
Αντιπολεμικά αιτήματα
ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Οι πόλεμοι στην εποχή της κρίσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, με άπειρες ιδιομορφίες, έχουν βασικά το χαρακτήρα της «εξαγωγής» του ακήρυχτου εσωτερικού εμφυλίου, που έχει ήδη ξεκινήσει, εναντίον των εργατικών τάξεων και λαών άλλων χωρών. Είναι η συνέχιση της εσωτερικής πολιτικής τους με άλλα μέσα. Είναι η συνέχιση της ληστρικής επιδρομής στα δικαιώματα των εργαζομένων στο εσωτερικό της κάθε χώρας, χρησιμοποιώντας κυρίως πολιτικά μέσα, με τη ληστρική επιδρομή των εργαζομένων στον άμεσο, περιφερειακό και παγκόσμιο περίγυρο, χρησιμοποιώντας κυρίως στρατιωτικά μέσα. Βασικός υποκινητής των πολέμων είναι το πολυκλαδικό – πολυεθνικό μονοπώλιο, η ακόρεστη δίψα του για αίμα εργατικής δύναμης στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό από τους ανταγωνιστές του, που αποκτά παροξυσμικά χαρακτηριστικά με την οικονομική κρίση.
Τα κοιτάσματα είναι το «τυχαίο» και το «ειδικό» στην περιοχή για να εκδηλωθεί το «αναγκαίο» και το «γενικό» του πολέμου στην σημερινή εποχή. Και στις αντιπαραθέσεις εντός της Ανατολικής Μεσογείου ισχύουν τα παραπάνω, με σημαντικές ιδιομορφίες, που δεν πρέπει ούτε να παραμεληθούν, ούτε να εξογκωθούν. Ωστόσο, δεν πρόκειται για επικείμενες συγκρούσεις με αμυντικό ή δίκαιο χαρακτήρα από καμία πλευρά.
Οι πόλεμοι αυτοί είναι άδικοι. Εμπεριέχουν όλα τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά των ιμπεριαλιστικών πολέμων, στα οποία προστίθενται τα νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά των πολέμων της εποχής του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Το σύγχρονο εργατικό κίνημα οφείλει να τους καταδικάσει, να τους αποκαλύψει, να τους αποτρέψει. Αυτό δεν σημαίνει ότι «δεν πολεμάμε», αφήνοντας τους άλλους εργαζόμενους νέους να σφάζονται. Εάν δεν είναι δυνατή η αποτροπή ενός πολέμου, η αντικαπιταλιστική Αριστερά σε όλα τα μέτωπα –και στο στρατιωτικό- αξιοποιεί την πολιτική και κοινωνική κρίση που συνοδεύει τον πόλεμο για την αντικαπιταλιστική ανατροπή με προοπτική την επανάσταση.
Από τις επερχόμενες αναμετρήσεις και από τη νίκη είτε του ενός, είτε του άλλου άξονα, κανένας από τους λαούς τους δεν θα βγει κερδισμένος. Η αρπαγή και εκμετάλλευση των ΑΟΖ και των εργαζομένων θα γίνει με τους όρους των μισθών πείνας που επιβάλλει η τρόικα. Ο δε πλούτος και τα κέρδη θα φυγαδεύονται στις μαύρες τρύπες των φορολογικών παραδείσων.
Η Ελλάδα και η Κύπρος όπως είναι σήμερα σε όλα επίπεδα ξεκινώντας από τα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα δεν μπορούν να παίξουν ρόλο συμμάχων με το Ισραήλ, αλλά υπηρέτες αυτού. Το Ισραήλ θα τους οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε μεγαλύτερο δανεισμό και περισσότερα χρέη για να τους παρασύρει σε μια επένδυση στη Μεσόγειο που δεν πρόκειται να φέρουν πλούτη στις δυο χώρες αλλά περισσότερα χρέη στους λαούς τους.
Τα βασικά αιτήματα – συνθήματα του εργατικού κινήματος και των λαών πρέπει να έίναι:
Όχι στην αντιδραστική, ιμπεριαλιστική στρατηγική συμμαχία Ελλάδας και Κύπρου με το κράτος χωροφύλακα του Ισραήλ. Αντίθετα, αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους.
Καταδίκη και της τουρκικής ιμπεριαλιστικής στρατηγικής και αποκάλυψη της καιροσκοπικής και υποκριτικής πολιτικής της απέναντι στα δικαιώματα των παλαιστινίων και των αραβικών λαών.
Αντικαπιταλιστική ανατροπή της αντεργατικής, αντιλαϊκής και φιλοπόλεμης πολιτικής και όλων των κυβερνήσεων και κάθε παρόμοιας ελληνικής κυβέρνησης.
Επανάσταση σε κάθε χώρα και εργατική, αντικαπιταλιστική διεθνοποίηση στην περιοχή της Αν. Μεσογείου για ισότιμη μοιρασιά του πλούτου της περιοχής σε όλους τους λαούς. Που θα ανοίξει το δρόμο για την οριστική «συγχώνευση των εθνών» στην κομμουνιστική, διεθνιστική, παγκόσμια κοινωνία.
Έξω όλες οι χώρες από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, έξω το ΝΑΤΟ, οι βάσεις του και η ΕΕ από την περιοχή.
Ελεύθερο, ενιαίο και ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967.
Κύπρος ενιαία, ανεξάρτητη, δικοινοτική, όχι στην τουρκική Κατοχή, έξω όλες οι βάσεις, οι στρατοί και οι εγγυήτριες δυνάμεις.
Δικαίωμα εθνικής αυτοδιάθεσης στον κουρδικό λαό και χωρίς κηδεμονία.
Πέτρος Κοσμάς
(Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 25/09/2011)
