Απο το Δασούδι Λεμεσού στα Ελεύθερα πάρκα Αθήνας: Παρα-νόηση αντι-εξουσίας
«Είτε λέγεται ρύθμιση του χώρου, είτε προστασία του τοπίου είτε περιβάλλον, πρόκειται πάντα για την ανακύκλωση μιας φύσης καταδικασμένης όσον αφορά την ιδιαίτερη ύπαρξη της» Jean Baudrillard
Σπάει ο χωροχρόνος αντικατοπτρίζοντας τες ίδιες Εικόνες αυτιστικά επαναλαμβανόμενα από τα ελεύθερα πάρκα της Αθήνας στο Δασούδι της Λεμεσού. Ταυτόσημες εικόνες ταυτόσημοι προβληματισμοί ταυτόσημη απελπισία. Απελπισία εγκλωβισμένη ως αβοήθητη, πιασμένη σε ιστούς νοητικά στερημένων κοινωνιών των σπισιστών, όπου η λέξη Ελευθερία φαντάζει μόνο ωσαν απομονωμένη καρικατούρα ζωγραφισμένη ακόμα τζιαι που τζείνους που υποτίθεται πως έν την απομονώνουν, τζιαι υποτίθεται πως την φέρουν, ως μόνο λάβαρο. Πρόσφατα, γίναμε θιασώτες του πόθου των Λεμεσιανών -τζιαι των μή-Λεμεσιανών- για την επιβίωση του χώρου που είναι γνωστός ως Δασούδι, ένας αγώνας για την επιβίωση του, ένας αγώνας για την μή-καταστροφή του. Ένας αγώνας μή-ολοκληρωτικός ένας αγώνας ως Εαυτόν αιμορραγικά αυτόχειρας. Στα Κάτω Πατήσια της Αθήνας ο δήμος έκοψε 45 δέντρα, με σκοπό το πάρκο να μετά-σχηματιστεί σε ένα πολυώροφο πάρκιν. Μετά έγιναν κινηματικές παρεμβάσεις τζιαι μετά εγράφτηκε το κείμενο «Μια κριτική του υποτιθέμενου οικολογικού προφίλ των ελεύθερων πάρκων της Αθήνας» που κυκλοφόρησαν σύντροφοι στην Ελλάδα. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το κείμενο τζιαι θα επανέλθω στο Δασούδι ατενίζοντας τραγελαφικά τζιαι συνάμα λλίες αναπνοές πριν το απελπισμένα, τον επαναλαμβανόμενο αυτισμό της επαναλαμβανόμενης παρα-νόησης στην εννοιολόγiση της Αντι-εξουσίας, ενός χώρου που θέλει να ορίζει τον Eαυτον του ως Ύπαρξης ελεύθερο – προοδευτικό – αντι-καπιταλιστικό – αντι-εξουσιαστικό.
«Η δολοφονία ενός ζώου για γευστικούς η άλλου εξίσου ασήμαντους λόγους είναι μια πράξη άκρως εξουσιαστική. Και εδώ τίθεται το ερώτημα λοιπόν, γιατί τα άτομα και οι συλλογικότητες που υποτίθεται πως αντιλαμβάνονται τι εστί οικολογία και διατυμπανίζουν το «οικολογικό» τους προφίλ, αδιαφορούν προκλητικά για αυτή την πραγματικότητα; Η εικόνα του υποτιθέμενου Προοδευτικού Κινηματικού Ατόμου που κάνει παρεμβάσεις οικολογικού χαρακτήρα και συγχρόνως ψήννει μπριζόλες και σουβλάκια στα ελεύθερα πάρκα και στα στέκια, είναι γελοία, υποκριτική, οπισθοδρομική και άκρως ελληνική, και δείχνει έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων στο φλέγον ζήτημα της εποχής μας που λέγεται οικολογία. Δυστυχώς είναι φανερό πως η οικολογία δεν ξεφτιλίζεται μόνο από τους επαγγελματίες και τις ΜΚΟ που την έχουν κάνει επάγγελμα, αλλά και από την πλειοψηφία του Ελευθεριακου Κινήματος. Αν πραγματικά θέλουμε να έχουμε την οικολογία και το περιβάλλον στην Ριζοσπαστική ατζέντα, πρέπει η πλειοψηφία του Ελευθεριακου Κινήματος να αναθεωρήσει τις απόψεις της για τη χορτοφαγία, οι οποίες (προφανώς κυρίως λόγο της συνηθισμένης γραφικής πρώτης άμυνας των νεκροφάγων) όχι απλώς δεν είναι ουδέτερες, αλλά είναι μάλιστα και αρνητικές». Αντισπισιστική Δράση antispe-gr
Οι αντι-αναρχικες τζιαι αντι-κομμουνιστικές αλλά βαθιά καπιταλιστικές εννοιολογήσεις που συναντώνται πολυδιακλαδωμενες υπάρχοντας εξουσιαστικά στην εκμετάλλευση των ζώων τζιαι στην αντιμετώπιση τους ως ιδιοκτησία -σε προέκταση στην αντιμετώπιση τους ως αντικείμενα- πρέπει να γίνουν απορριπτέες ακόμα τζιαι από τους ίδιους τους Αντιεξουσιαστές, τζιαι την Αριστερά, παγκόσμια. Όσον εμμένουμε πεισματικά στο να ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ την Φύση τζιαι να πετσοκοφκουμε την γη – τα ζώα- τα δέντρα, δεν μπορούμε να μιλούμε για ελευθερία. Γιατί αν ελευθερώσεις τον πλανήτη που τον καπιταλισμό, τζιαι ούλλα όσα σε καταπίεζαν, αλλά εσύ συνεχίσεις να καταπιέζεις την φύση τζιαι τα ζώα, εξουσιάζοντας τα τζιαι καταστρέφοντας τα, τούτο ΔΕΝ είναι ελευθερία. Τούτο είναι «διαιωνίζω την Εξουσία», εξακολουθώ να καταπιέζω, να εκμεταλλεύομαι να σκοτώνω κάποιον που είναι στο έλεος μου, κάποιον που έχει νευρολογικό σύστημα, συναισθήματα τζιαι συνείδηση. Που νοιώθει, πονεί, βασανίζεται. Ο τοίχος έμαθεν τα, αλλά το ανθρώπινο ζώο που θέλει να ονομάζεται τζιαι ελευθεριακο συναντά Εαυτόν εις εθελοντική τύφλωση. Από το Δασούδι της Λεμεσού στα Ελεύθερα πάρκα της Αθήνας, συρνουμεν νερον πας τον μουσιαμμα σύντροφε / συντρόφισσα που έγραψες το κείμενο, μιλούμεν του τοίχου. Ο τοίχος έμαθεν τα, παραμένει το ανθρώπινο ζώο να εμμένει πεισματικά σε εξουσιασμούς.
Όσο ο μεταμοντέρνος Αριστερός / Αριστερή καυλώνετε τυφλωμένα με τα γραπτά του κάθε γελοίου σπισιστή όπως τον Bookchin, του οποίου ο ακραίος εξουσιαστικός σπισισμός έφερεν τον στο γελοίο συμπέρασμα πως «Εάν οι άνθρωποι εξαφανίζονταν τίποτα ενδιαφέρον δεν θα υπήρχε σε αυτό τον πλανήτη», συμπέρασμα άκρα εξουσιαστικό, διχοτομικό, τζιαι άκρα υποτιμητικό προς ΟΛΕΣ τις άλλες μορφές ύπαρξης του πλανήτη μας, πώς θα ξε-στραωθεί ο μεταμοντέρνος Αριστερός / Αριστερή με τες μαλακίες που καταπίννει θκιαβάζοντας διερωτώμαι. Τούτου του είδους οι εννοιολογησεις: η δική μας η ύπαρξη είναι ανώτερη τζιαι πιο σημαντική από άλλες μορφές ύπαρξης, στήριξαν τες θεωρίες των ρατσιστών, των παιδεραστών, των ομοφοβικων και λοιπών εξουσιαστών όπου μέσα από το εγω-ιστικό τους πρίσμα αντίληψης έρκουνται να καταστρέψουν παρά να δημιουργήσουν. Γράφει ο Steven Best στο κεφάλαιο «Συγκλίνοντες τοίχοι και εννοιολογική κλειστοφοβία» ανάμεσα σε άλλα: o Bookchin κατασκευάζει ένα στατικό, δυιστικό και και υπερβολικά απλοϊκό σχέδιο το οποίο διαιρεί αμετάκλητα τα μη ανθρώπινα και τα ανθρώπινα ζώα, με αποτέλεσμα, φυσικά, την προώθηση μιας άλλης «διαφωτισμένης» Αριστερής «ηθικής φιλοσοφίας» σχετική με τα ζώα που αποτυγχάνει να ξεπεράσει τις στενοκέφαλες απόψεις ευημερίας που εκφράζονται από κάθε εκμεταλλευτή που αμφισβητεί τα βάσανα αλλά όχι τη δολοφονία, και την «αχρείαστη» σκληρότητα αλλά όχι την εκμετάλλευση, υποβιβάζοντας τα ζώα σε προϊόντα, πόρους, και πράγματα.»
Εν μπορουμεν να σχιζουμεν τα ιμάτια μας ως μαυροφορεμένες κλαίουσες, μπροστάρηδες του τιμημένου και ένδοξου αγώνα της διάσωσης του Δασουδίου Λεμεσού, τζιαι ταυτόχρονα να παίρνουμε τα κοπελλουθκια μας να θωρούν το τσίρκο Μedrano όταν στήνει τέντα στην Λινοπετρα της Λεμεσού για να χειροκροτούμε τα ηλεκτροσόκ που γίνονται καθημερινά πάνω στα γεννητικά όργανα των ζώων στα πλαίσια της «εκπαίδευσης» τους. Εν μπορουμεν να σχιζουμεν τα ιμάτια μας ως μαυροφορεμένες κλαίουσες, μπροστάρηδες του τιμημένου και ένδοξου αγώνα της διάσωσης του Δασουδίου Λεμεσού, τζιαι ταυτόχρονα να λουννουμαστεν με τα σκατα της κάθε L’oreal που πετσοκοφκει πιθήκους τζιαι κουνέλλια. Εν μπορουμεν να σχιζουμεν τα ιμάτια μας ως μαυροφορεμένες κλαίουσες, μπροστάρηδες του τιμημένου και ένδοξου αγώνα της διάσωσης του Δασουδίου Λεμεσού, τζιαι ταυτόχρονα να τρώμε σουβλουθκια, που τα ζώα που βασανίσαμε μια ζωή σε κλουφκια τζιαι μετά πετσοκόψαμε σε σφαγεία. Εν μπορουμεν να σχιζουμεν τα ιμάτια μας ως μαυροφορεμένες κλαίουσες, μπροστάρηδες του τιμημένου και ένδοξου αγώνα της διάσωσης του Δασουδίου Λεμεσού, τζιαι ταυτόχρονα να το κάμνουμε φορώντας δερμάτινα παπούτσια. Ένας αγώνας μή-ολοκληροτικός, ως Εαυτόν αιμορραγικά αυτόχειρας. Για ποιαν οικολογία μιλούμε; Το να ανακυκλώνω πέντε πότσες τζιαι μετά να παίρνω τα κοπελλούθκια μου να χειροκροτήσουν τα ηλεκτροσόκ που γίνονται πάνω στα ζώα, εν οικολογική συνείδηση τούτο. Για ποιαν αντι-εξουσία μιλούμε; Να πάω το μεσημέρι στο Δασούδι να εκδηλώσω την διαμαρτυρία μου ενάντια στη σφαγή των δέντρων, τζιαι το βράδυ να εκδηλώσω την συμπαράσταση μου στη σφαγή των ζώων τρώγοντας σουβλούθκια; Εν παρανοϊκό τούτο. Εν παρα-νόηση. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως νόηση ελλειμματική, αλλά το ζήτημα έν εν μόνο το ότι εν νόηση προβληματική καθώς ελλειμματική, αλλά το γεγονός ότι ταυτόχρονα στέκεται ως εθελοντική νόηση ελλειμματική, απενοχοποιημένη συνειδησιακά. Βάλτε γυάλλινους τοίχους στα σφαγεία τζιαι πάρτε τα παιδιά σας να δουν τι γίνεται μέσα, τζιαι να ακούσουν τες κραυγές. Τζιαι μετά ελάτε να μιλήσουμε τζιαι για το Δασούδι. Εν διχο-τομημένα τζιαι επιλεκτικά που πονούμεν για τη Φύση ε;
Να πάμε να κάμουμεν «το καθήκον μας» σαν ευ-συνειδητοι πολίτες, στο κάθε Δασούδι από την Λεμεσό ως την Αθήνα, στεκάμενοι δίπλα που τον κάθε καρεκλοκένταυρο πολιτικό, για τον οποίο η εννοιολογική της πολιτικής Οικολογίας εστίν να μιλά για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας κρατώντας σιωπή μπροστά στα εφιαλτικά πειράματα που συμβαίνουν καθημερινά πάνω στα ζώα στο Παρασκευαїδιο Ίδρυμα της Λευκωσίας. Όχι ευχαριστώ, θα επιλέξω να μέν είμαι ευ-συνείδητος πολίτης κάτω που έτσι είδους συνιστώσες. Δέν θα σταθώ δίπλα που κανέναν καρεκλοκένταυρο. Τούτη είναι η εννοιολόγιση της πολιτικής Οικολογίας; Να μέν κόβονται τα δέντρα αλλά να κόβονται τα ζώα; Εν επιλεκτικά διχοτομημένα τζιαι διαιρεμένα που κάμνουμε την Επανάσταση α; O Steven Best έγραψε «Ας μιλήσουμε για ολική απελευθέρωση, η ας μη μιλήσουμε καθόλου». Αρκετά με την υποκριτική πολιτική Οικολογία του κάθε σπισιστή, πολιτικού ή μή. Η ιστορία κατάντησε φανερά απενοχοποιημένο περιπαίξιμο ποιον χωρίς καμιά ντροπή.
«Κάποιοι ριζοσπάστες προχωρούν τόσο πολύ ώστε να ισχυρίζονται πως οι τρόποι της ζωής μας θα αλλάξουν ‘μετά την επανάσταση’. Μια τέτοια αντίληψη, είναι απλά ανόητη. Όσοι από εμάς έχουμε ανατραφεί για να είναι τυφλοί καταναλωτές, υπάκουοι πολίτες, σύζυγοι, και ούτω καθ εξής, πρέπει ριζικά να αλλάξουμε τις καθημερινές δραστηριότητες μας, αλλιώς θα είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε μια μελλοντική, ισορροπημένη κοινωνία. Πράγματι, εμείς δεν θα επιδιώξουμε καν να αλλάξουμε ριζικά τον κόσμο γύρω μας έως ότου μάθουμε να σταματάμε να δίνουμε αξία στα επιφανειακά, θεαματικά φαινόμενα και στοιχεία του παρόντος. Δεν θα καθιερώσουμε μια σοσιαλιστική οικονομία που αποθαρρύνει την παραγωγή κρέατος λόγο του υψηλού κοινωνικού και περιβαλλοντικού κόστους της εκτός αν είμαστε πρόθυμοι να σταματήσουμε το κρέας. Μια αναπόφευκτη ενέργεια μιας λογικής οικονομίας θα είναι η κατάργηση των βιομηχανιών εκμετάλλευσης ζώων, και αυτό θα είναι προφανές μέσα στο χρόνο σε εκείνους με τη δύναμη να κατασκευάσουν μια τέτοια οικονομία (δηλαδή στους ανθρώπους) Αλλά γιατί να αγωνιζόμαστε για ένα σύστημα το οποίο θα κατέληγε στο να μην μπορούμε να φάμε κρέας, εάν δεν αντέχουμε να το σταματήσουμε τώρα;» Brian A. Dominick. Ούλλα καρτερούν για ‘μετά την Επανάσταση’ για κάποιους. Μιλούμε για οράματα; Δεν θέλω μια σοσιαλιστική οικονομία που αποθαρρύνει την παραγωγή κρέατος λόγο του υψηλού κοινωνικού και περιβαλλοντικού κόστους, γιατί δεν θέλω καμιάν οικονομία αν πρέπει να μιλήσουμε για οράματα, θα είμαστε μες τα δάση τζιαι μες τα φκιόρα. Η κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στη φύση δεν συμπεριλαμβάνεται μέσα στα οράματα μου. «Για τους Αναρχικούς της προοπτικής του Πρωτογονισμού η αλλιώς της Πράσινης Αναρχίας, ακόμη και οι θεσμοί του καταμερισμού της εργασίας (εξειδίκευσης) και της εξημέρωσης (κυριαρχίας πάνω στη φύση) χρειάζεται να τεθούν υπό αυστηρή κρίση» John Zerzan. Δεν θέλουμε Ηλιακές Ενέργειες τζιαι Αιολικές Ενέργειες για να τρέφονται οικολογικά τα εργοστάσια μας. Επειδή δεν θέλουμε εργοστάσια.
Το χτίσιμο των εργοστασίων που θα κτίζονται με ανανεώσιμες πήγες ενέργειας πετσοκόβοντας πάλε την γη στερώντας την που τα υπόλοιπα είδη του πλανήτη μας είτε εν δέντρα είτε εν ζώα είτε εν φκιόρα, αφήννουμεν τα για τα οράματα των σπισιστών οικολόγων των σπισιστων ελευθεριακών τζιαι των φιλελεύθερων. Εμείς θα πιαμεν οράματα με φως φεγγαρκού, με δάση, με φκιορα, με ζώα τζιαι ανθρώπους ελεύθερα. «Αφού παρασύρθηκε άθελα της στον αγώνα δρόμου της ισορροπίας του τρόμου για τον Πλανητικό θάνατο, η μετα-νεοτερική επιστήμη εμπλέκεται στο εξής σ’ ένα νέου τύπου ανταγωνισμό, εξ ισου παραληρηματικό: ένα αγώνα δρόμου με με οριακές επιδόσεις στους τομείς της ρομποτικής η της γενετικής έρευνας, που με τη σειρά του παρασύρει τις διαφορετικές γνώσεις στον δρόμο ενός «μετα-επιστημονικού εξτρεμισμού» που τις εξορίζει από κάθε Λόγο» Paul Virilio. Αναμεταξύ του μετα-επιστημονικου εξτρεμισμού, τζιαι του δάσους, θα προτιμήσω τον «εξτρεμισμό» του δάσους. Τζιαι τα ζώα «μας» θα είναι ζωντανά παίζοντας ελεύθερα, δεν θα πετσοκοφκουντε σε εργαστήρια πειραμάτων τζιαι σε σφαγεία, δεν μας ανήκουν όπως δεν μας ανήκει ο συν-ανθρωπος μας να τον πετσοκοφκουμε τζιαι να τον πουλούμε. Η κυριαρχία του ανθρώπινου ζώου πάνω στη Φύση είναι εξουσία εξισωμένη με την εξουσία από άνθρωπο σε συν-άνθρωπο κάποιοι «αντι – εξουσιαστές» γιατί επιμένουν να παρα-νοούν σπισιστικά τις εννοιολογήσεις τους, διερωτώμαι. Όσο επιμένουν κάποιοι ριζοσπάστες να μιλούν για ‘μετά την Επανάσταση’ αφήνοντας τα ζητήματα του περιβάλλοντος τζιαι των ζώων ‘για μετά, να είναι σίουροι ότι ‘μετά’, είτε θα εν μαζί μας, είτε θα τους βάλουμε απέναντι μας. Δεν υπάρχει συμβιβασμός στην ελευθερία, με την «μερική» ελευθερία. Ελευθερία για όλους, τζαι όχι ελευθερία για μερικούς. Είτε θα εν μαζί μας, είτε θα εν απέναντι μας μαζί με τους υπόλοιπους εξουσιαστές.
Αντι-σπισισιμός: ενάντια στον σπισισισμό, ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στο κράτος. Που την στιγμή που δεν είμαστε φιλελεύθεροι οικολόγοι αλλά είμαστε συνειδητά είτε Πράσινοι Αναρχικοί είτε κοντά στον Πράσινο Αναρχισμό σε ούλλα του τα σχίσματα τζιαι φάσματα είτε εν Μετα-δομικός είτε εν Μαρξιστικός είτε εν Πρωτογονισμός τζιαι ούτω καθεξής, πολιτικά είμαστε κοντά [θέλοντας τζιαι μη] στα άτομα που εν σε σχίσματα κόκκινα τζιαι μαυροκόκκινα. Ήθελα να επανέλθω στην Κοινωνική Επανάσταση του Dominick σε σχέση με τον «Κοινωνικό Αναρχισμό» του Bookchin. Αν υποθέσουμε ότι ο πλανήτης δεν χτυπήσει πίσω σύντομα [μες τα επόμενα 200-300 χρόνια] τζιαι μεινεισκει μας μόνο το ενδεχόμενο της Κοινωνικής Επανάστασης ώστε να μπορέσει να αλλάξει το status quo της εξουσιαστικής σχέσης που έχει ο άνθρωπος πάνω στη Φύση, ο μεταμοντέρνος Αριστερός / Αριστερή του Προοδευτικού Κινηματικού Χώρου, οφείλει να ξε-στραωθεί. Τζιαι σύντομα μάλιστα. Τα πράματα ενεν αστεία, βρισκόμαστε σε ένα στάδιο στην κοινωνικοπολιτική ιστορία του ανθρώπινου ζώου όπου οι οικολογικοί προσφυγές παγκόσμια σε αριθμούς είναι περισσότεροι από τους προσφυγές πολέμου, η εξουσία της τεχνολογίας τζιαι της εξτρεμιστικής επιστήμης της φαρμακοβιομηχανίας χαππακώννει μας σε βιομηχανίες αντικαταθλιπτικών μεταμορφώνοντας την εμπειρία της ζωής όλο τζιαι πιο στείρα πιο ναρκωμένη, η «εξημέρωση» μας εξισώνεται με την σκλαβιά στο Κεφάλαιο στον Καπιταλισμό με αποτέλεσμα την καταστροφή αρχέγονης Φύσης τζιαι ανθρώπινου ζώου. Τις κοινωνίες του εγκλεισμού που κατάγγειλε ο Michel Foucault εδιαδεχθήκαν τες οι κοινωνίες έλεγχου που προανήγγειλε ο Gilles Deleuze. Η κατάσταση του πλανήτη εν τραγική, ο πλανήτης αιμορραγεί μέρα με την ημέρα παραπάνω. Τα πράματα ενεν αστεία τζιαι δεν σηκώνουν άλλο σπισισμό, διαλύουμεν τον πλανήτη τζιαι τον συνάνθρωπο. Εμολυναμεν την θάλασσα, εμολυναμεν τον αέρα, εμολύναμεν το χώμα. Εν μας παίρνει άλλος σπισισμος του style Murray Bookchin. Τούτου του είδους οι εννοιολογησεις ήταν τζεινες που έκαμαν τον άνθρωπο να πιστευκει ότι έχει το δικαίωμα να καταστρέφει τον πλανήτη τάχα γιατί εν ανώτερη τζιαι πιο σημαντικής μορφής ύπαρξη, τούτα έφεραν στον πλανήτη τες αλλεπάλληλες αιμορραγίες.
Όσο κάποιοι «σύντροφοι» επιμένουν να μεν θέλουν να κατα-νοήσουν, δεν πρόκειται να δούμεν φωτεινή ημέρα. Οι νεοφιλελεύθεροι τζιαι οι φιλελεύθεροι που την στιγμή που δέχουνται εξουσίες καπιταλισμού δεν μπορούν να υπάρξουν ως γνήσιοι αντι-σπισιστες ενάντια στην εξουσία του ανθρώπινου ζώου πάνω στη Φύση. Άρα μένουν μας μεταμοντέρνοι στραωμένοι Αριστεροί, να μιλούν για μια μετέωρη αφαιρετική επανάσταση ενάντια σε Εξουσίες, τρώγοντας σούβλα. Αν μας μένουν μόνο οι μεταμοντέρνοι στρωμένοι Αριστεροί, η εν να ξε-στραωθουν με την πάροδο του χρόνου, η, εν να μας βρίσκουν απέναντι τους. Η εν μαζί μας, η εν απέναντι μας, μαζί με τους φασίστες, τους ρατσιστές, τους παιδεραστές, τους ομοφοβικους, τζιαι ουλλους τους υπόλοιπους εξουσιαστές που διχοτομούν καταστρέφουν τζιαι διαχωρίζουν εξουσιαστικά. Ένας αγώνας μια επιθυμία: τo ανθρώπινο ζώο, το δέντρο, το άλλου είδους ζώο, το λουλούδι, η θάλασσα, το χώμα, ο αέρας, ΕΛΕΥΘΕΡΑ. Όπως αφήννουμεν πίσω μας τις ιστορικές δολοφονίες που διέπραξαν οι κουμουνιστές στους πράσινους αναρχικούς τζιαι στους κόκκινους αναρχικούς, για να συμβαδίζουμεν ειρηνικά όλοι μαζί στον μεταμοντερνισμό μαζί με την [αφαιρετική κάποιες φορές] Αριστερά των κουμουνιστών σε κοινούς αγώνες [αφαιρετική Αριστερά = βλέπε τυφλά χτυπήματα αντάρτικου πόλης και λοιπές δυσαρμονίες], το στοίχημα του σύγχρονου κοινού αγώνα ενάντια στην εξουσία του ανθρώπου πάνω στη Φύση ή θα κερδηθεί από κοινού, ή θα χωριστούμε σε εξουσιαστές τζιαι ελεύθερους, σύντροφοι και «σύντροφοι». Βαδίζοντας, αποφασίστε πλέον συνειδητά, που βαδίζετε. Ας μεν καρτερούμε μόνο τα οράματα ενός ‘μετά’, για να τα ‘σασουμεν ούλλα’ σε ένα μετέωρο αφαιρετικό ‘μετά’.
«Ας μιλήσουμε για ολική απελευθέρωση, η ας μη μιλήσουμε καθόλου». Στον ένδοξο αγώνα για τη διάσωση του Δασουδίου Λεμεσού επιλέγω συνειδητά να κρατήσω σιωπή καθώς σιωπή τηρήθηκε από τους Λεμεσιανούς στις δολοφονίες των κροκοδείλων πριν από λίγους μήνες, στην κάθοδο του Medrano στη Λινόπετρα, στις φαρμες φυλακές, στα σφαγεία, στα pet shops, στα πτώματα πατημένων γάτων στους δρόμους της Λεμεσού, στις δηλητηριάσεις σκύλων στην περιοχή υπεραγορά Παπάς, στην ‘’ψυχαγωγία’’ του κυνηγίου, τζιαι σε κάθε άλλο έγκλημα κατα της Ομορφιάς της Φύσης που συντελείται καθημερινά στην πόλη. Δεν λέω ότι δεν έκαμαν καλά τζείνοι που επέλεξαν να οργανωθούν για να πάσιν στο Δασούδι, είτε εν οικολόγοι είτε εν ελευθεριακοι είτε εν φιλελεύθεροι κτλ, αν έκριναν ότι εθέλαν να πασιν τούτο εν δικό τους θέμα. Υπάρχει τζιαι η λογική του ‘’Παρά το τίποτε, ας εν τζιαι τούτο’’. Αλλά με τούτη τη λογική, εν διχο-τομημένα τζιαι επιλεκτικά που πονούμεν για τη Φύση. Προτιμώ την ολική σιωπή [μου] αντι να στηρίξω μιαν ελλειμματική όψη ενός υποτιθέμενου κύκλου που πάραυτα στέκει λειψός. Μπορεί να θεωρηθεί ακραία η επιλογή στην οπτική. Στον ένδοξο τιμημένο αγώνα για τη διάσωση του Δασουδίου Λεμεσού εγώ θα απέχω. «Ας μιλήσουμε για ολική απελευθέρωση, η ας μη μιλήσουμε καθόλου» Θα αφήκω να τα πουν οικολόγοι – ελευθεριακοι – αντι-εξουσιαστές – φιλελεύθεροι που δεν έχουν πρόβλημα να μιλούν για Μερική Aπελευθέρωση. Έχω συνειδητά πρόβλημα στο να μιλώ για μερική απελευθέρωση τζιαι ας μας πουν πάλε ακραίους όσοι μας αποκάλεσαν έτσι σε κάποιες περιπτώσεις, ενώ αρνούνται να αντικρίσουν την ακρότητα του μετα-επιστημονικου εξτρεμισμού τζιαι την ακρότητα του σπισιστικού βιασμού της Φύσης που το ανθρώπινο ζώο.
Από το Δασούδι της Λεμεσού στα Ελεύθερα πάρκα της Αθήνας: ο επαναλαμβανόμενος αυτισμός της επαναλαμβανόμενης υποκρισίας του Χώρου της Αριστεράς που υποτίθεται πως στέκει ενάντια στην Εξουσία. Ο επαναλαμβανόμενος αυτισμός της επαναλαμβανόμενης υποκρισίας του Χώρου της κοινωνικής Οικολογίας που εμμένει σε σπισιστικούς διαχωρισμούς. Η λέξη «αυτισμός» στο κείμενο δεν χρησιμοποιήθηκε ως γλωσσολογικά συνδεδεμένη με έννοιες ρατσιστικού βιοφυλετισμού. Η λέξη χρησιμοποιείται σε συσχετισμό με την λεκτική χαρτογράφηση των στερημένων νοητικά σπισιστικων κοινωνιών της Ελλάδας τζιαι της Κύπρου. Κάποιες επαναλαμβανόμενες κινήσεις στον αυτισμό οι οποίες γίνονται χωρίς συνειδητή σκέψη ως αντικαθρέφτισμα κάποιων επαναλαμβανομένων κινήσεων στις σπισιστικες κοινωνίες οι οποίες βιώνονται συλλογικά ως Άλογη Πράξη, ή, ως άλογες πράξεις. Η αμάθεια τζιαι η ημιμάθεια όμως δεν μπορούν να υψώνονται πάντα ως η ασπίδα της α-νοησιας προς απενοχοποιημενη δικαιολόγηση της ύπαρξης της ως τέτοια. Αν οι ελευθεριακοι στην Κύπρο ψήνουν σούβλες με τα πτώματα των ζώων που εξουσιαστικά εστερηθηκαν την ελευθερία τους μέσα σε φαρμες φυλακές τζιαι εστερηθηκαν το δικαίωμα στη ζωή μέσα σε σφαγεία, αν το Κίνημα Οικολόγων Κύπρου καθαρίζει μαζί με τους Κυνηγούς επαρχίας Αμμοχώστου τα σκουπίδια στο Κάβο Γκρέκο χεράκι με δολοφόνους ανυπεράσπιστων πουλιών λαγών αγρινών, αν οι νεοφιλελεύθεροι δέχονται τον καπιταλισμό ο οποίος εν μια από τες εκτρωματικές μεθόδους που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος για να εξουσιάζει την Φύση, ερωτώ, ποιος μεινεισκει να μπορεί να πιστέψει σε ένα όραμα για ένα καλύτερο κόσμο για ουλλους; Πως θα ερτει ένας καλύτερος κόσμος για ουλλους; Ουλλους, τo ανθρώπινο ζώο, το δέντρο, το άλλου είδους ζώο, το λουλούδι, τη θάλασσα, το χώμα , τον αέρα. Ερωτώ, ποιος μεινεισκει να μπορεί να κάμει αγώνες, αγώνες για ούλλους, τo ανθρώπινο ζώο, το δέντρο, το άλλου είδους ζώο, το λουλούδι, τη θάλασσα, το χώμα, τον αέρα, ΕΛΕΥΘΕΡΑ. Ερωτώ ατενίζοντας τραγελαφικά, τζιαι συνάμα, λλίες αναπνοές πριν το απελπισμένα.
«Μπορούμε ωστόσο (και πρέπει) να επεκτείνουμε αυτή την έννοια σε πολύ ευρύτερα φαινόμενα:
η «επανανακάλυψη» του σώματος είναι και αυτή μια σωματική ανακύκλωση,
η «επανανακάλυψη» της Φύσης υπό μορφή εξοχής
περιορισμένης στις διαστάσεις ενός δείγματος, περιζωσμένης από τον τεράστιο αστικό ιστό,
περιχαρακωμένης και σερβιρισμένης σε «θερμοκρασία δωματίου»
με τη μορφή χώρων πρασίνου, προστατευμένων περιοχών ή σκηνικού για τις δεύτερες κατοικίες,
αυτή η επανανακάλυψη είναι στην ουσία μια ανακύκλωση της Φύσης.
Δηλαδή καθόλου πια μια αρχέγονη, ιδιαίτερη παρουσία
σε συμβολική αντίθεση με την κουλτούρα, αλλά ένα μοντέλο προσομοίωσης,
ένα κονσομέ σημείων της φύσηςπου επανατίθενται σε κυκλοφορία,
κοντολογίς μια ανακυκλωμένη Φύση.
Είτε λέγεται ρύθμιση του χώρου, είτε προστασία του τοπίου είτε περιβάλλον,
πρόκειται πάντα για την ανακύκλωση μιας Φύσης
καταδικασμένης όσον αφορά την ιδιαίτερη ύπαρξη της» Jean Baudrillard
Όταν διάβασα το κείμενο των συντρόφων ‘Μια κριτική του υποτιθέμενου οικολογικού προφίλ των ελεύθερων πάρκων της Αθήνας’ είπα συρνουμεν νερον πας τον μουσιαμμα από την Λεμεσό ως την Αθήνα. Τζιαι εν λυπηρό, όταν ο ίδιος ο ελευθεριακος χώρος αρνείται εθελοντικά να δεχτεί την εναντίωση στην εξουσία. Ως πότε η Φύση θα είναι καταδικασμένη, που το δικό μας το εξουσιαστικό χέρι εις καταδίκη να μην είναι «καθόλου πια μια Αρχέγονη, Ιδιαίτερη Παρουσία»;
Για ποιαν επανάσταση μιλούμεν, σύντροφοι και «σύντροφοι»;
Ευαγγελία Π.
κομμάθκια από:
– La culture mass-médiatique, Jean Baudrillard
– Απελευθέρωση των Ζώων και Κοινωνική Επανάσταση, Brian A.Dominick
– Η πληροφορική βόμβα, Paul Virilio
– Πρωτόγονο Μέλλον, John Zerzan
– Επικεντρώνοντας στα Ζώα: Η ηθολογία και ο Παρωχημένος Ανθρωπισμός της Αριστεράς, Steve Best
– Μια κριτική του υποτιθέμενου οικολογικού προφίλ των ελεύθερων πάρκων της Αθήνας, Αντισπισιστική Δράση
– The ecology of freedom: The emergence and dissolution of hierarchy, Murrey Bookchin
