Αρχής γενομένης αποσαφηνίζω, πρόκειται εσκεμμένα να αποφύγω μικρές ή μεγάλες σημειώσεις οι οποίες θα οδηγούσαν με ασφάλεια τες συνειρμικές σκέψεις των αναγνωστών να εξακτινώνονται από τζιαι πρός / πρός – τζιαι – από, μια μακράν ιστορική’ τζιαι εννοιολογική αψιμαχία στα θεωρητικά πεδία [τόσον στην αισθητική όσο τζιαι στην φιλοσοφία της τέχνης, διά-χώρο-χρονικά ομιλώντας] μεταξύ των aesthetic cognitivists τζιαι των noncognitivists. Ο λόγος που θα αποφύγω να το κάμω, συνειδητά, εν επειδή θέλω το κείμενο να είναι κατανοητό που οποιονδήποτε / οποιανδήποτε δεν έτυχε να ασχοληθεί, ή να εμβαθύνει μέσα σε αναφορικά πλαίσια, ή, παρά-των-πλαισίων, είτε της τέχνης είτε των πολιτικών ζητημάτων πίσω που την τέχνη. Ο ατελής τζιαι εθελοντικά σπασμένος κύκλος των μικρoγραφικών σημειώσεων που θα ακολουθήσουν γράφεται με αφετηρία μια εικαστική έκθεση η οποία θα εκτίθεται στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας. Συγκεκριμένα μια εγκατάσταση χώρου, η οποία φέρει τον τίτλο Untitled 10 τζιαι θα είναι σε έκθεση μέχρι τις 26 / 2 / 2012. Δημιουργός είναι ο αρχιτέκτονας Άλκης Χατζηανδρέου. Θα κοιτάξουμε τες σημειώσεις που ακολουθούν ως ένα Τόπο σπασμένων μικρογραφιών. Όχι γιατί δεν με παίρνει ο χρόνος, ή, οι αναπνοές μου, ως προς το να μεγαλώσω τον κύκλο των σκέψεων τζιαι να τον κλείσω με προσοχή τζιαι φροντίδα. Μα γιατί, δεν θα ‘θελα να τον χαρίσω αυτόν τον χρόνο. Όχι στες νοερές αδυνατότητες αλληλεγγύης που αντικατοπτρίζονται με εναλλασσόμενα σταθερές αλληλουχίες εις τες τρεις συνιστώσες: Καλλιτέχνης – Κοινό – Χώρος, όσο αφορά την συγκεκριμένη εικαστική έκθεση τζιαι τους εν δυνάμει σκλαβωμένους, νοερούς Τόπους της.
Σε αντίποδα θα ζωγραφίσω στη ροή του κειμένου με λέξεις ένα μικρογραφικό Τόπο τρισδιάστατου εμετού. Ένα κιτρινοπράσινο εμετό ο οποίος θα στέκει ως μετά-μεταμοντέρνα διαδραστική γλυπτική εγκατάσταση χώρου έξω που τα ιδρύματα της εξουσιαστικής ιδρυματοποίησης της τέχνης, έξω που τον θάνατο, της τέχνης, ή, της συνείδησης. Έξω που τες αδυνατότητες των ναφθαλίνων τζιαι Μέσα που την ζωή πρός τη ζωή. Τζιαι θα τον χαρίσω, με προσοχή τζιαι φροντίδα [που ίσως, η προσοχή τζιαι η φροντίδα να ‘τανε άλλες ως-λέξεις για την αγάπη τζιαι για την αλληλεγγύη] στους συντρόφους τζιαι στες συντρόφισσες που αγωνίστηκαν τζιαι αγωνίζονται με αγάπη τζιαι αλληλεγγύη για τους συνανθρώπους μας που είναι μέσα στες φυλακές. Τζιαι θα τον χαρίσω, με την ίδια προσοχή τζιαι φροντίδα, σε ένα κύριο που έφερε τα μικρά παιδιά του έξω που το υπουργείο εσωτερικών μαζί μας όταν είχαμε πάει για το Μπλοκ 10 πρόσφατα. Τούτη εν μια που τες ελπίδα μας, ότι το σήμερα, ένεν ποττέ χαμένο. Μπροστά που τον τρομονόμο. Όχι σε απόσταση ασφαλείας πίσω του, μακριά του, τζιαι κρυμμένα. Μπροστά του. Να υπάρχουν ακόμα Κυπραίοι, μπροστά που τον τρομονόμο. Τζιαι να υπάρχουν ακόμα Κυπραίοι που να φέρνουν τα παιδιά τους, μπροστά που τον τρομονόμο. Γιατί η ασχήμια, της εξαθλίωσης των συνανθρώπων μας μέσα στες φυλακές που τον κρατικό τζιαι τον νομικό τρομονόμο, γιατί η ασχήμια, της επιβολής του εξουσιαστικού τρομονόμου, γιατί η ασχήμια, τζείνων που εχάσαν τζιαι χάννουν την Ανθρωπιά τους, κατακερματίζεται’ τζιαι ππέφτει ανήμπορη να υψωθεί, μπροστά στην ομορφκιά που έχουν οι αναπνοές της αγνότητας μέσα στα μάθκια των παιδιών.
Ο «αριστερός» τρομονόμος τούτης της κυβέρνησης’ τζιαι ο «δεξιός» τρομονόμος των παρελθοντικών ή των κατοπινών κυβερνήσεων, κατακερματίζεται μπροστά που την ομορφκιά της εσωτερικής αγνότητας τζιαι ανοιχτοσύνης που φέρει η αγάπη. Αγαπούμεν τζιαι αγωνιζόμαστεν. Με την καρδιά μας. Τζιαμέ όπου θέλουν να μας κλείσουν να μας περιορίσουν να μας φιμώσουν να μας τσακίσουν, να είμαστεν ως μη-ύπαρξης τζιαι να σκύβουμεν ομοιογενοποιημένοι το κεφάλι μας κάτω που τους ζυγούς των τρομονόμων τους, εμείς παραμένουμεν ανοιχτοί τζιαι ελεύθεροι, τζιαι απεριόριστοι να αγαπούμεν απεριόριστα. Αγαπούμεν τζιαι αγωνιζόμαστεν. Με την καρδιά μας. Γιαυτό τζιαι κάθε φορά που στεκούμαστε μπροστά που τους μπάτσους, είτε ήσαν οι «δεξιοί» μπάτσοι του παρελθόντος είτε ένουν οι «αριστεροί» μπάτσοι του παρόντος, κοιτάζουμεν τους μέσα στα μάθκια. Τζιαι έν τα σύρνουμεν ποττέ χαμηλά τα μάθκια μας. Για να ξέρουν. Πως όση τζιαι αν είναι η ασχήμια του τρομονόμου, δεν μπορούν να μας λερώσουν. Κανένας μώλωπας πάνω στο δέρμα μας που τους μπάτσους, δεν μπορεί να μας λερώσει. Αναπνέουμεν ελεύθερα. Τζιαι όσον αναπνέουμεν Ελεύθερα, έχουμεν την δυνατότητα να αγαπούμε. Τζιαι τον «μαύρο», τζιαι τον «άσπρο», τζιαι τον «τζίτρινο», τζιαι τον «καφέ». Κανένας «δεξιός και αριστερός» τρομονόμος δεν θα σταματήσει τους αγώνες μας.
Καλλιτέχνης – Κοινό – Χώρος. Τον κύριο Άλκη Χατζηανδρέου που «στήννει εικαστικές εγκαταστάσεις χώρου» με αφετηρία το Μπλοκ 10 τζιαι τους μετανάστες τζιαι το άσυλο, μέσα σε ένα χώρο όπως το Δημοτικό Κέντρο Τεχνών ο οποίος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την εξουσιαστική ιδρυματοποίηση της τέχνης, δεν τον είδα να κόπτεται ως προς το να οργανωθεί συλλογικά είτε μαζί μας είτε με άλλα οργανωμένα κοινωνικά σύνολα στες κινητοποιήσεις που εκάμαμεν για το Μπλοκ 10 τζιαι τους μετανάστες, ούτε πρόσφατα, ουδέ στο παρελθόν. Θα ήτανε βλέπεις, πολύ, πολύ απασχολημένος. Με το αν θα τελειώσουν τα τυπώματα των προσκλήσεων για την έκθεση του στην ώρα τους, με το αν η γραμματοσειρά στες προσκλήσεις είναι δόκιμη αρκετά ως ώστε να αρμόζει στο ευγενές και υψηλό «επίπεδο» [επίπεδο δάπεδο, που θα ελάλεν τζιαι ο Adorno] του «Χώρου» στον οποίο θα εγκατασταθεί η εγκατάσταση, με το αν θα πιάσουν τα περιοδικά τζιαι οι [άσχετοι με την τέχνη] δημοσιογράφοι της «ως-τέχνης» στην ώρα τους τα διαφημιστικά δελτία τύπου, με το αν θα προλάβουν να προβάλουν εις ώραν ορθήν τες «κοινωνικό-πολιτικές εικαστικές του ανησυχίες» οι εφημερίδες. Ώραν ορθήν. Για να υπάρχει η προσ-έλευσης. Του κοινού. Το «κοινό». Το κοινό που θα λουστεί, και θα αρωματιστεί, και θα χτενιστεί, για να παρευρεθεί μαζί με τες «κοινωνικό-πολιτικές του ανησυχίες» [επειδή εν hip τάση, γιαγιά, το να έσχεις κοινωνικό-πολιτικές ανησυχίες] στην εικαστική έκθεση που αναφέρεται σε ένα μετέωρο αφαιρετικό Μπλοκ 10, τζιαι σε κάτι μετέωρους αφαιρετικούς μετανάστες, τζιαι σε ένα μετέωρο αφαιρετικό άσυλο.
Αλλά βλέπεις γιαγιά, υπήρξε σε κάποια χωροχρονική στιγμή ένας Γάλλος curator, που τζείνους που διδάσκουν το «έργο» τους μέσα στα πανεπιστήμια [art curator γιαγιά εν όπως πχ η πατρόνα σε ένα μπουρδέλλο, αν θα μιλήσουμε για την κεφαλαιοποίηση της τέχνης τζιαι την τέχνη σαν εμπόρευμα] ο οποίος αποφάσισε ότι εν hip τζιαι trendy η τάση [ότι εν μοδάτη τάση γιαγιά] του νομαδισμού τζιαι των κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων τα οποία οφείλουν να επαναπροσδιοριστούν στην σύγχρονη τέχνη [μέσα που τα αρώματα τζιαι τα λουσίματα του «κοινού»] τζιαι ευρέθηκαν κάποιοι άλλοι curators σε άλλες χώρες γιαγιά τζιαι είπαν «ναι εν hip η τάση» τζιαι έτσι εδραιώθηκε, τζιαι γυρεύκουν να βρίσκουν καλλιτέχνες που κάμνουν κάτι που νομίζουν ότι εν hip, για να ικανοποιείται ο curator πώς εν hip οι επιλογές του, τζιαι μέσα, στες «σωστές» «τάσεις» της τέχνης. Τζιαι έτσι γιαγιά, κολυμπούν ούλλοι μαζί, καλλιτέχνες – κοινό – curators, μέσα στην αφαιρετικότητα τζιαι τον μετεωρισμό τάσεων που τες βιώννουν μέσα που τα γυαλλιστερά art journals, μα όχι γιαγιά, μέσα που ειλικρινής αιτίες. Άλλο πράμα η αφορμή, τζιαι άλλο η αιτία. Αλλά τούτο εσύ ξέρεις το γιαγιά. Τζιαι ας μέν επίες σε πανεπιστήμια. Ξέρεις όμως γιαγιά… το «άλλο η αφορμή τζιαι άλλο η αιτία» έν το διδάσκουν, γιατί θα έπρεπε a posteriori το ανθρώπινο ζώο να δεχθεί μια που τες ασχήμιες της κατάστασης του. Τζιαι ο ναρκισσισμός του έν θα το επέτρεπε τούτο γιαγιά, ώ, τι εξαίσια όλα, ώ, πόσο όμορφά αλήθεια. «Αλήθεια».
Τον κύριο Άλκη Χατζηανδρέου δεν τον είδα να κόπτεται να οργανωθεί συλλογικά για το Μπλοκ 10 τζιαι τους μετανάστες, όταν είχαμε πρόσφατα τες κινητοποιήσεις για το Μπλοκ 10, ή στο παρελθόν. Ναι, πού να σου μείνει χρόνος για κινητοποίηση τζιαι αλληλεγγύη προς τους συνανθρώπους σου, όταν έσχεις να κάμεις «εγκατάσταση χώρου με κοινωνικό-πολιτικές ανησυχίες» στο ίδρυμα. Ήτανε πολύ, πολύ απασχολημένος ο κύριος αρχιτέκτονας. Είμαι αυστηρή, με τον καλλιτέχνη; Ερωτώ, τον εαυτό μου, εάν είμαι αυστηρή, με τον καλλιτέχνη. Μα η απάντηση, δεν έρχεται μέσα από τη δικιά μου φωνή. Μα μέσα από την ευγενική παράκληση του Γκουργκέντς Κορκμαζέλ, γνωστός και ως Γκουρ Γκεντς, στο ποίημα του «Όχι ποιήματα, νερό». Τζιαι η απάντηση του, τζιαι η φωνή του, αναπνέουν με ζωή, αναπνέουν με φως. Αναπνέουν κόντρα στους θανάτους. Υψώνεται υπερίπταται αναπνέει η φωνή του τζιαι λεει «Τόση ποίηση για ένα τόπο τόσο μικρό, παρακαλώ μή γράφετε άλλο, φυτέψτε ένα δέντρο, φυτέψτε νερό». Τζιαι γίνεται φως τζιαι ζωή τζιαι αγάπη το ποίημα του, οι λέξεις του. Τζιαι ακούω, μέσα που τα λόγια του Γκουρ Γκεντς αντίλαλο την φωνή μου, τζιαι η φωνή μου λέει «Παρακαλώ μήν κάνετε εικαστικές εγκαταστάσεις χώρου για τους μετανάστες, κατεβείτε στους δρόμους» «Παρακαλώ μήν κάνετε εικαστικές εγκαταστάσεις χώρου για τους μετανάστες μέσα στην εξουσιαστική ιδρυματοποίηση της τέχνης, πάρτε την εικαστική σας εγκατάσταση στον δρόμο. Στήστε την έξω που τες φυλακές, να δω τα αρχίδια σας μπροστά από τον τρομονόμο αφού κόπτεστε, τάχα, ενάντια στον τρομονόμο. Στήστε την στην Λήδρας, να πάει το μήνυμα σας στους περαστικούς αφού κόπτεστε, τάχα. Μα όχι, εσείς δεν κόπτεστε να πάει μήνυμα αλληλεγγύης, κόπτεστε για το ίδρυμα, της τέχνης. Γιαυτό και το επιλέξατε, αντί του δρόμου. Κόπτεστε για τες τυπωμένες προσκλήσεις. Τζιαι τα άρθρα στην εφημερίδα ή στο περιοδικό, των δημοσιογράφων που νομίζουν ότι τέχνη είναι τα μέγαρα πολιτισμού τζιαι τα δημοτικά μουσεία / πινακοθήκες»
Ο μακαρίτης ο Adorno ελάλεν museum and mausoleum are connected by more than phonetic association. Museums are the family Sepulchers of art. Μα οι σκλάβοι βαδίζουν με τους θανάτους, ποττέ με την ζωή. Οι σκλάβοι μυρίζουν ναφθαλίνες. Το ίδρυμα της τέχνης, τζιαι το ίδρυμα της φυλακής. Ναφθαλίνες θανάτοι ναφθαλίνες. Κύριε Άλκη Χατζηανδρέου, σας παρακαλώ, μέν μου μιλάτε για τους συνανθρώπους μου, τζιαι για την ελευθερία τους. Όχι κάμνοντας το μέσα από ένα ίδρυμα. Τζιαι μέν μιλάτε για τους συνανθρώπους μου, τζιαι για την ελευθερία τους, σε κανέναν, σε κανέναν που ούλλους όσους εκινητοποιηθήκαν τζιαι κινητοποιούνται με αλληλεγγύη για το Μπλοκ 10, στον δρόμο. Στον δρόμο. Σε τζείνους που φυτέφκουν νερό, μέν μιλάτε κύριε Άλκη Χατζηανδρέου. Μιλήστε στο «κοινό» σας. Σε μικρο/αστούς Κυπραίους που ανακαλύπτουν το Μπλοκ 10, τζιαι την εξαθλίωση του συνανθρώπου τους, μέσα που την εξουσιαστική ιδρυματοποίηση της τέχνης. Με τα ρουχούθκια τους τα καθαρά, τα ακριβά, που στολίζονται και αρωματίζονται για να έρτουν στο ίδρυμα, να χειροκροτήσουνε τον καλλιτέχνη όταν αυτός έχει «κοινωνικό-πολιτικές ανησυχίες μέσα από εικαστικές εγκαταστάσεις χώρου». Τζιαι για να τους αποθανατίσει ο φακός πως υπήρξανε και αυτοί, ώ, πόσο σημαντικό, πόσο πνευματώδες, ώ πόσο εξαίσιο, στα εγκαίνια [άλλης μίας] εικαστικής έκθεσης. Μιλήστε στους curators που σας εθκιάλεξαν. Που ούτε τζείνοι, αλήθεια, ούτε τζείνοι εκατεβήκαν μαζί μας στον δρόμο για τους συνανθρώπους μας μέσα στο Μπλοκ 10 κύριε Χατζηανδρέου. Μιλήστε με τους curators σας, τζιαι χειροκροτήστε ούλλοι μαζί χαρωπά τζιαι περήφανα, τες «κοινωνικό-πολιτικές σας ανησυχίες μέσα που τες εγκαταστάσεις χώρου» σε ιδρύματα όχι της τέχνης, αλλά, «μιάς ώς τέχνης». Τζείνης, που πάει χέρι-χέρι με την Κοίμηση [τζιαι δεν εννοώ μόνο την Κοίμηση του Αγώνα] Μιλήστε τζιαι με άλλους «καλλιτέχνες» που θα έρθουν, για να αυτο-και-αλληλο-θαυμαστείτε, ούλλοι μαζί μέσα σε ιδρύματα. Μέσα στα ιδρύματα του θανάτου της τέχνης, της κεφαλαιοποίησης της τέχνης τζιαι της ναφθαλίνης. Όσο τζιαι να ντύσεις τζιαι να ξεντύσεις κάτι σαν «hip», πάλε θα βρωμά ναφθαλίνες. Γιορτάστε ούλλοι μαζί περήφανα ακόμα ένα θάνατο της, τζιαι την αδυνατότητα της να υπάρξει ώς αυτόνομη τζιαι ελεύθερη, όσον θα υπάρχουν ιδρύματα.
Το σημείωμα που «ακολουθεί» την έκθεση σας, το έχω διαβάσει. Δυστυχώς δεν με συγκινήσανε ούτε καν οι αναφορές σας στον Agamben. Βλέπετε κύριε αρχιτέκτονα, θα ήτανε όλα πολύ, πολύ πιο εύκολα, θα ήτανε όλα πολύ πιο εύκολα ως προς το να σας πιστέψω. Εάν είχατε στήσει την εγκατάσταση σας έξω από τες φυλακές. Μέσα στη Λήδρας. Έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών. Μέσα στο αεροδρόμιο Λάρνακας χωρίς να έχετε ζητήσει a priori άδεια για να το κάνετε. Βλέπετε κύριε αρχιτέκτονα, η τέχνη, είναι πολύ περισσότερα από όσα νομίζετε, δεν αρκούνε 6 γραμμές του Agamben. Ουδέ ούλλη η ανθολογία του. Πρέπει να έσχεις τζιαι την διαύγεια, να αντιλαμβάνεσαι την διαφορά του φαντασιακού Σου με το υπαρκτό Σου, τζιαι επίσης, της αφορμής Σου με την αιτία Σου. Τες επιλογές είσχες τες, κύριε αρχιτέκτονα. Είδαμεν τες επιλογές σου, συλλογικά. Ξέρεις; Υπάρχουν τζιαι άτομα μες τούτο το μικρό νησί που μπορούν, να αναπνέουν. Αντί να αναπνεύσουμε όμως τζιαι να δούμε το έργο σου ώς Πράξης, αλληλεγγύης, τζιαι να πάρουμε μέσα μας φως τζιαι Αγάπη, το έργο σου στέκεται καννιβαλιστικά. Να ρουφήσει τες έρμες «γυμνές ζωές» των μεταναστών στο Μπλοκ 10, για να σε γράψουν εσένα τα γυαλλιστερά περιοδικά τζιαι οι πολυδιάβαστες εφημερίδες. Γιαυτό εθκιάλεξες το ίδρυμα τζιαι όχι τον δρόμο, για την «εικαστική εγκατάσταση» σου. Βλέπεις, παρόμοιες «επιλογές» είδα πολλές φορές, σε διάφορες χώρες. Τζιαι πάντα κάμνετε με να θέλω να στρέψω, με τες αλληλουχίες των «επιλογών» σας, ώς προς το να υψώσετε κάτι που νομίζετε ότι «εν τέχνη», ενώ υψώνετε την ανασφάλεια ενός «εγώ» που επιδιώκει να τραφεί καννιβαλλιστικά με την καννιβαλλιστική αποδοχή ίδρυμα – κοινό – περιοδικά – προβολέας. Προκαλούν μου ναυτία οι καννίβαλλοι, οι βρικόλακες πάνω στον πόνο του συνανθρώπου τους. Να ρουφάτε τον πόνο του για 10-12 σελίδες στα γυαλιστερά περιοδικά. Όχι κύριε αρχιτέκτονα, δεν θα παρευρεθώ στην έκθεση σας. Ούτε εγώ, ούτε οι σύντροφοι μου, ούτε οι συντρόφισσες μου, ούτε τζιαι η Αγάπη. Ούτε τζιαι η αλληλεγγύη. Θα παρευρεθεί όμως η αδυνατότητα σας.
Καννίβαλλισμοί. Οι καννιβαλισμοί, δεν μπορούν να μιλήσουν για τες «γυμνές ζωές» του Agamben, μέσα από ένα εξουσιαστικό ίδρυμα. Πέραν που άκρατα κωμικό, εν ταυτόχρονα τζιαι ντροπή. Τζιαι οι αλληλουχικές νοερές συνειδητές σκλαβιές εν ντροπή, ντροπή προς την ελευθερία που δεν της αξιώνουμε να σταθεί Συλλογικά. Ο / η καλλιτέχνης σκλάβος του προβολέα τζιαι των περιοδικών τζιαι των curator, ο / η curator σκλάβος του χορηγού τζιαι του διοικητικού συμβουλίου τζιαι του ινστιτούτου τζιαι του ιδρύματος, το κοινό σκλάβος της τάχα πνευματικότητας του ή του φωτογραφικού κλικ των εγκαινίων τζιαι να βουρά ακέφαλα σε εκθέσεις ότι ‘νά ναι. Σκλάβοι, ούλλοι μέσα σε ένα ανασφαλές «Εγώ» τζιαι τα δεσμά του. Σκλαβώνεται ο ένας στην αποδοχή του άλλου, λούζεται – αρωματίζεται – χτενίζεται, πάλε φορεί αλυσίδες όμως. Όταν οι μικρο/αστοί Κυπραίοι ανακαλύπτουν το Μπλοκ 10 μέσα που την εξουσιαστική ιδρυματοποίηση της τέχνης, η εσωτερική φυσιο-λογία του γεγονότος ώς τέτοιο -με Αρχής γενομένης τη δυσκολία προσδιορίζεται, ώς καθολικά κωμική ή ώς καθολικά τραγική στο είδος, της εσωτερικής φυσιο-λογίας του γεγονότος προς το όλον της θέασης του. Οι συνιστώσες εν πολλές. Το ίδιο όμως, τζιαι οι επιλογές. Πάντα. Επίσης εν πάντα, πολλές οι επιλογές, για έναν / μια καλλιτέχνη ώς προς το Πού θα στήσει μιαν εικαστική εγκατάσταση. Πόσο μάλλον, αν προσπαθεί να μιλήσει οπτικά, για κοινωνικά τζιαι πολιτικά ζητήματα. Η επιλογή του χώρου όπου θα στηθεί ένα έργο, είναι δήλωση που μόνη της. Πριν καν να δεις το έργο. Η επιλογή των υλικών, αν πχ εν τούτο που ονομάζουμεν [με πολιτική χροιά στην ριζοσπαστική τέχνη] ως «ephemeral», ή αν δεν είναι «ephemeral» τα υλικά, ή αν εν monumental τα υλικά, τζιαι ούτω καθεξής, είναι τζιαι τούτο δήλωση που μόνη της. Δεν αρκούνε ούτε 6 γραμμές του Agamben, ουδέ ολόκληρη η ανθολογία του, για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα.
[Σημείωση προς καλλιτέχνες: Οι καλλιτέχνες που επιθυμούν να πλατσουρίσουν ή να πλατσουρίζουν στα νερά του aesthetic cognitivism, καλό θα είναι να το κάμνουν τουλάχιστον σωστά, τζιαι σωστά, είναι το έξυπνα, με το cogito τα γέρημα. Αλλιώς, καταλήγουν σε κακοφτιαγμένες a priori καρικατούρες καταδικάζοντας την τέχνη τους να στέκει μισή χωρίς ολοκλήρωση στο εννοιολογικό πεδίο της οπτικής τους επικοινωνίας. Εκτός και αν, θεωρούν άπαντες θεατές ηλίθιους.]
Στες αλληλουχίες σκλαβιάς Καλλιτέχνης – Κοινό – Χώρος που είδαμεν είτε πάνω είτε σε παρόμοιας φύσης εικαστικές εκθέσεις, ο ένας σκύβει το κεφάλι ώς σκλάβος του άλλου σε μιαν αλληλουχική ορδή αλυσίδων. Διαιωνίζοντας ταυτόχρονα την αδυνατότητα της ελευθερίας. Επιλέξτε τες σκλαβιές σας ή επιλέξτε τες ελευθερίες σας. Τζιαι αν αγωνίζεστε για να Παραμένετε σκλάβοι, είτε σκλάβοι στον / στην curator που θα σας «επιλέξει» σαν καλλιτέχνες, τζιαι αν ο / η curator αγωνίζεται για να παραμένει σκλάβος στες τάσεις της τέχνης που αλλάζουνε καπιταλιστικά με τον ρυθμό της ενδυματολογικής βιομηχανίας, τζιαι αν αγωνίζεται ο / η curator για να παραμένει σκλάβος στους χορηγούς των ιδρυμάτων, τζιαι αν το κοινό αγωνίζεται για να παραμένει σκλαβωμένο στο κλικ του φωτογράφου ή στην δήθεν πνευματικότητα του, αν φορείτε τες αλυσίδες της σκλαβιάς, γιατί «αγαπάτε την τέχνη», τότε ένεν την λέξη Τέχνη που θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε γλωσσολογικά. Αλλά την λέξη Αγάπη. Όχι στην γλωσσολογία του ώς-νοήματος αλλά στην διαμέσω-εμπειρικότητα ενός νοήματος ώς-τέτοιο που να φέρει την Επίγνωση τζιαι όχι κατεστραμμένα άχρηστη Γνώση. Τζιαι μετά, αν μας παίρνει ατομικά, στην εμπειρικότητα του νοήματος να γυρέψουμεν τες συλλογικές μας Συν-Ταυτίσεις. Για να πάμεν που το «ατομικά» στο «συλλογικά», με αβίαστα κοινές αποδοχές ώς-νοήματος όχι στην ψυχο-λογία της γλωσσολογίας, αλλά στην ψυχο-λογία του συναισθήματος της αλληλεγγύης. Εμμένω περήφανα αυτιστικά επαναλαμβανόμενα στη λέξη συν-αίσθημα. Εμμένω στο σύν τζιαι εμμένω στο αίσθημα. Το αντίθετο του αισθήματος εν απονέκρωση ναφθαλίνες. Να αντικαταστήσουμε τα –λόγια, με την αγάπη. Τζιαι η αγάπη, στέκει πάντα στες Πράξεις, εν μπορεί να σταθεί μόνο στα –λόγια. Γιαυτό αν αγαπάτε την τέχνη, κάμετε την τέχνη σας αγάπη, τζιαι κάμετε την αγάπη σας πράξη. Οι επιλογές εν πάντα τζιαμέ. Τζιαι για την σκλαβιά σας, τζιαι για την ελευθερία σας.
«Τόση ποίηση για ένα τόπο τόσο μικρό
παρακαλώ μή γράφετε άλλο
φυτέψτε ένα δέντρο
φυτέψτε νερό»
Αρχίνισα τον [συγκεκριμένο] μικρογραφικό κύκλο σημειώσεων Καλλιτέχνης – Κοινό – Χώρος άνωθεν με ένα μικρό απόσπασμα έργου, από ένα σύγχρονο Τουρκοκύπριο ποιητή τζιαι κλείννω τούτον τον κύκλο σημειώσεων, με τον ίδιο ποιητή. Εμμένοντας σε ένα «Ώς άλλο» που όμως «Ένεν άλλο». Ο άλλος που έν εγώ τζιαι εγώ που είμαι τζείνος τζιαι εγώ που είμαι ούλλοι τζιαι ούλλοι που εν εγώ, που μέσα στες φυλακές, εν πολλές οι φυλακές, εν πολλές οι σκλαβιές. Εν πολλή όμως τζιαι η αγάπη, τζιαι έν πολλή η θέληση για την ελευθερία. Τζιαι ο πόθος για την ελευθερία. Όσοι αναπνέουμεν έν θα σιωπούμεν, ποττέ. Χρειάζεται όμως, συν-Ολική αφύπνιση, να αποτινάξει η κοινωνία τες συλλογικές της σκλαβιές, να αποτινάξει ο άνθρωπος τες προσωπικές τζιαι συλλογικές του σκλαβιές. Χρειάζονται όμως, προσπάθειες με αγάπη, με Συν-Αίσθημα. Χωρίς απονεκρώσεις, χωρίς ναφθαλίνες. Χρειάζεται όμως, ο μικρο/αστός Κυπραίος τζιαι η μικρο/αστή Κυπραία του 2012, να μέν ανακαλύπτει το Μπλοκ 10 μέσα που την εξουσιαστική ιδρυματοποίηση της τέχνης ή μέσα που διαφημίσεις σε γυαλλιστερά περιοδικά δίπλα που διαφημίσεις για την καινούργια Luis Vuiton αντρική ή γυναικεία τσάντα. Να μέν τους ανακαλύπτει μέσα στους οδηγούς διασκέδασης των περιοδικών τζιαι των εφημερίδων. Μα να τους ανακαλύπτει, τους Συν-ανθρώπους του / της, μέσα που την καρδιά του / της. Τα άλλα ούλλα εν φιλολογίες. Τζιαι η φιλολογία ένεν ποττέ ζωή, παρά μόνο κακοφτιαγμένη μιμητική ζωγραφιά μιας ώς-ζωής, μία κακοφτιαγμένη «ώς-τέχνη». Μια κακοφτιαγμένη a priori καρικατούρα ζωής.
πηγή: Τέχνες και Πολιτισμός, Island Anarchy